Manlief zit in Frankrijk voor zijn werk, dus de wekker stond netjes ingesteld op 06.30 uur. So far so good, zou je denken.

"Maaaamaaa! Ik ben wakker!"

Ik kijk op mijn telefoon hoe laat het is. Go#%!!!!d@!!! Het is 07.30 uur! Neeeeee! Ik spring mijn bed uit en in al mijn haast struikel ik over mijn schoenen. AAAAAAAAH! "Jongens, mama heeft zich verslapen, kom, jullie bed uit." Aan mijn stem horen ze wel dat het ernst is, want zo snel zijn ze er nog nooit uitgekomen.

Ochtendritueel
Oke, waar te beginnen? Over drie kwartier moeten we de deur uit voor school en werk. Ik moet nog douchen en het hele ritueel wat daarbij hoort, afwerken. Ja, helaas duurt dat allemaal steeds langer als je 44 bent. Vroeger zag ik er gewoon fris en fruitig uit als ik wakker werd, maar daar is tegenwoordig weinig van over. Lang leve de make-up!

De kinderen moeten aangekleed worden, haren kammen, tandjes poetsen en ontbijten (maar dan in een andere volgorde, HAHA.) Ik sla mijn ontbijt een keer over, zolang ik maar koffie heb en die drink ik wel onderweg in de auto op. Broodtrommels, fruitbakjes en bekers vullen.

Positief benaderen
Terwijl ik op en neer REN, rustig lopen zit er echt niet in vandaag, geef ik mijn dochter Mijntje instructies. "Schatje, jij bent al zo groot, jij kan mama wel helpen, he?" Mijntje begint meteen te groeien van trots en zegt: "Ja hoor, mama." "Fijn schat, want ik heb nu echt even je hulp nodig, zodat we gewoon lekker op tijd op school komen".

Deze positieve benadering klinkt toch heel anders dan wanneer je zou zeggen: "Kom, opschieten, anders komen we te laat!". En dat werkt vaak helemaal niet. Nu werkt Mijntje super goed mee en doet ze alles zelf. Aankleden, haren kammen, tandjes poetsen en haar broertje helpen.

Terwijl ik boven probeer om mijn gezicht in de plooi te krijgen (wat helaas niet gaat lukken vandaag, ben ik bang), hoor ik Mijntje zeggen: "Kom Pepijn, even meewerken. Schoenen aan en dan je tanden poetsen. Ik doe alvast tandpasta op je tandenborstel” (HAHA, Ik hoor mezelf praten).

Om 08.10 uur stuiter ik de trap af, stop alle tassen onder mijn arm, jas over mijn schouder, beker koffie in de andere hand en trek de deur dicht. Pfff gehaald. Terwijl we naar school rijden, zeg ik tegen de kinderen: "Fijn schatjes, dat jullie zo goed meegewerkt hebben vanochtend. Nu komen we mooi op tijd op school." Mijntje glimt van trots en zegt: "Gelukkig is papa er vanavond weer he mama? Dan kan je je morgen tenminste niet verslapen!" Ik lach en ben trots op mijn kinderen.

Hoe verloopt bij jou het ochtendritueel? Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen.

Groet, Joyce