‘Ik ben verliefd’. Uit het niets flapt Hugo het eruit. Het is alsof hij om een boterham vraagt. Enigszins verbouwereerd kijk ik hem aan. Om mijn verbazing te verbergen, vraag ik hem hoe ze heet. Hij noemt haar naam en in zijn ogen zie ik dat hij het meent. Dan verandert plotsklaps zijn stemming. Keek hij zojuist nog dromerig voor zich uit. Nu is hij boos en bijna verdrietig tegelijk. In mijn hoofd denk ik nog aan de boodschap van zojuist. Zodra ik deze omslag heb verwerkt, vraag ik wat er aan de hand is. “Nou gewoon”, zegt hij geïrriteerd en dan blijft het stil. Nu begrijp ik er helemaal niks meer van. Wat bedoel je daarmee? Lieverd, ik kan je niet volgen. Hij kijkt me recht aan: “De hele klas weet het. Ik heb het maar tegen vier kinderen verteld en nu weet iedereen het.”
Ik kijk hem aan, sta op en geef hem een knuffel. Wat moet ik hier nou op zeggen. Hoe kan ik een jongen van zeven nou uitleggen dat je dit soort informatie beter niet kunt delen. Eerlijkheid is belangrijk, maar als het erop aankomt zijn er maar een paar mensen die je echt kunt vertrouwen. En terwijl dit door mijn gedachten gaat, kijkt hij me aan en zegt: ‘Het was ook niet zo slim van me hè, mam?’ Ik glimlach en geef hem een kus op zijn hoofd. “Mocht je er nog een keer iets over willen vertellen, dan weet je me te vinden, he”, zeg ik. Het gesprek gaat weer over op iets anders.
Twee dagen later lopen we samen naar het dorp. Op het pad langs het kasteel vliegen vogels af en aan. Druk kwetterend geven ze elkaar aanwijzingen en communiceren ze op een geheel eigen wijze. Zonnestralen vallen op ons gezicht. Er is geen ontkomen meer aan, het is lente. “Mam, waarom leggen de vogels juist in de lente hun eieren?” Ik zeg iets in de trant van, dat de lente het seizoen is van een nieuw leven. De bomen krijgen hun blaadjes terug. Er ontstaan knopjes en bloesems. Schapen krijgen lammetjes, koeien krijgen kalfjes en vogels bouwen een nest. Hardop denkend zegt hij, “maar waarom worden al deze dieren dan juist in de lente geboren?”
Nog voordat ik antwoord kan geven staat hij stil en vraagt hij: “Mam, ben jij ook in de lente verliefd geworden op papa?” Omdat het toeval bestaat dat dit ook echt zo is, beantwoord ik zijn vraag met een volmondige ja. “Hoe wist je dat je verliefd was op papa?” In gedachte zie ik het weer voor me. Ik vertel hem hoe we elkaar op een feestje hebben ontmoet. Dat we in hetzelfde gebouw studeerden en elkaar na dit feestje vaak tegenkwamen. Hugo vraagt door. “Maar hoe weet je of je verliefd bent?” Ik denk terug aan de keren dat ik zelf verliefd was en antwoord: “Als ik verliefd ben, krijg ik kriebels in mijn buik als ik de ander zie. Ik voel me dan de hele dag vrolijk en moet vaak aan hem denken. Ik betrap mezelf er dan op dat ik veel zing. Ik doe dan nog net iets meer moeite om er leuk uit te zien en ik heb het gevoel dat ik de hele wereld aankan. Zoiets”, zeg ik met een lach op mijn gezicht. “Aha”, zegt mijn kleine man dan met een scheef gezicht, “dan hoop ik dat ik nog heel vaak verliefd ga worden. Alleen houd ik het dan wel voor mezelf. Nou, oké, ik deel het hooguit met jou“. “Dat is heel verstandig lieverd”, zeg ik zacht, we horen de vogels fluiten en dicht naast elkaar lopen we verder.
Een zonnige groet, Sandy Theunissen
Moeder van een zoon van 7 en een dochter van 6. Tekstschrijfster van beroep.