De zelfgemaakte hut van Esmee

Van plek naar plek
Soms zorgen verdrietige omstandigheden ervoor dat ouders de dagelijkse zorg voor hun kinderen uit handen moeten geven. Dit overkwam het gezin van Esmee, die op driejarige leeftijd voor het eerst tijdelijk in een pleeggezin ging wonen. Nadat Esmee op haar 6^e jaar weer thuis mocht wonen, wat helaas niet goed lukte, verhuisde Esmee gedurende haar kindertijd een lange periode van het ene naar het andere pleeggezin. Dan weer werd zij ter observatie opgenomen in de kinderpsychiatrie, waarna ze op verschillende behandel- en crisisgroepen kwam te wonen en op het speciaal onderwijs terecht kwam.

Ik ga hier toch weer weg
Esmee, die tot haar dertiende niet beter wist dan dat ze altijd overal maar voor een tijdje woonde, snapte er aanvankelijk niks van dat Dirk Jan en Nienke maar bleven zeggen: ”Je gaat hier niet meer weg, hier mag je blijven”, vertelt Esmee. “Ik dacht ook: waarom geven zij mij nieuwe dingen? Ik mocht bijvoorbeeld een nieuw bed uitzoeken en dacht: dat is toch zonde, ik ga hier toch weer weg." Op de uitnodigingen van haar gastouders om haar kamer leuk te maken, ging Esmee dan ook nooit in. Waarom zou ze die moeite doen, het was toch maar voor een tijdje.

Omslagpunt
Tot het moment dat Esmee, die inmiddels 15 jaar was, begin dit jaar aan tafel zat en zich realiseerde dat ze nog nooit ergens zo lang had gewoond als in dit gezinshuis bij Dirk Jan en Nienke. Twee jaren waren inmiddels verstreken. Twee jaar waarin Esmee ontzettend veel had geleerd, meegemaakt en overwonnen. Dirk Jan, die zij aanvankelijk maar een raar mannetje vond, bleek gewoon een betrouwbare vaderfiguur voor haar te zijn. Voorzichtig begon Esmee te geloven dat nu misschien wel eens alles anders zou kunnen worden. Misschien zou ze hier echt mogen blijven en zou dit haar echte thuis zijn.

Een grote kartonnen doos
Toen Dirk Jan een keer een enorme kartonnen doos wilde wegdoen, vroeg Esmee of ze die mocht hebben voor op haar kamer. Verrast gaf Dirk Jan de doos aan Esmee, die ‘m direct een speciaal plekje op haar kamer gaf om er een hut van te maken.
Urenlang was Esmee bezig met de doos. Ze knipte fleecedekentjes aan stukken om er zachte bekleding van te maken. Het karton gebruikte ze om een tafeltje te maken, waar ze een bakje M&M’s en nootjes op zette. Er kwamen lampjes in te hangen en de buitenkant beschilderde ze met hartjes en een raam. “Ze was bloedfanatiek bezig om er een heel mooi eigen plekje van te maken”, vertelt Dirk Jan ontroerd.

Een eigen plekje
“Toen het af was ben ik erin gaan zitten” vertelt Esmee: “Ik ben gewoon gaan zitten, verder niks. Mijn eigen plekje. En dat voelde zo fijn. Voor het eerst voelde ik hoe het was om ergens thuis te zijn en niet meer weg te hoeven. Heel soms ben ik nog wel eens bang dat het toch nog mis gaat, maar eigenlijk ook niet. Hier woon ik voor het eerst voor altijd”.

Een maand of drie stond de doos, haar kleine eigen thuis, in haar kamer. Vaak ging Esmee er even in zitten, om te voelen hoe fijn het is om een eigen plek te hebben. De doos heeft inmiddels voorzichtig plaats gemaakt voor leuke meubeltjes en spullen die haar kamer stap voor stap nog meer tot een thuis maken.

Talentvol
Trots vertelt Dirk Jan hoe Esmee inmiddels in bijna niets meer hetzelfde is als toen ze bij hen binnenkwam. Van een bleek en rusteloos meisje dat ‘op doorreis’ was, is Esmee inmiddels uitgegroeid tot een stralende jonge meid die gelooft in zichzelf en meer en meer haar talenten ontdekt, die ze nu ook gebruikt.

Kansrijk
Van een meisje met labels en diagnoses, die dagelijks met een busje werd opgehaald om naar het speciaal onderwijs te gaan, ontwikkelde Esmee zich met hulp en aanmoediging van Dirk Jan en Nienke tot een kansrijke leerling in het reguliere onderwijs. “Ik doe nu de opleiding Zorg en Welzijn, want ik wil later heel graag met jongeren werken. Ik weet zelf hoe het is en wat ze nodig hebben”, vertelt Esmee trots.

Dankbaar
Niet kunnen opgroeien bij je eigen ouders is en blijft voor kinderen en hun ouders altijd een pijnlijke situatie. Door alle veranderingen heen is de onlosmakelijke band met haar moeder, bij wie Esmee de eerste jaren van haar leven is opgegroeid, altijd gebleven. “Mijn moeder is dan misschien niet in alles altijd de beste geweest, maar één ding weet ik wel, ze heeft voor mij altijd haar best gedaan en dat doet ze nog steeds. Daar ben ik haar ontzettend dankbaar voor” vertelt Esmee tot slot. Dirk Jan knikt instemmend … “Je moeder wil altijd het beste voor jou, ik weet dat ze heel trots op je is”.

In het gezinshuis van Dirk Jan en Nienke, wonen behalve hun eigen twee dochters Jenine (19) en Meike (9), nog 5 meisjes in de leeftijd van 15 – 18 jaar, die om verschillende redenen niet bij hun eigen ouders kunnen opgroeien. Een gezinshuis is eigenlijk een gewoon gezin, maar dan met professionele opvoeders, de gezinshuisouders.

Als pleegouder of gezinshuisouder kun je van grote betekenis zijn voor kinderen die niet bij hun eigen familie kunnen opgroeien. Weten hoe jij van betekenis kunt zijn?

Klik hier om alles te lezen over pleegouder worden. 

TIP: hier lees je wanneer de volgende (online) informatieavond van Vitree over pleegouderschap is!