Het is zondag, maar niet zomaar een. Het is de allerlaatste vakantiedag van deze zomer. Met een ietwat weeïg gevoel probeer ik zo optimaal mogelijk van deze dag te genieten. Geen ontkomen meer aan. Morgen gaat het ‘gewone’ leven weer beginnen. Tijdens ons avondritueel vraag ik aan de kinderen wat zij het allerleukste van deze vakantie vonden. Benjamin zegt direct: “Alles mama.” Waarop Julia hem nog bijval geeft met een: “Ja, echt aaaaalles mam.” Beiden knikken om het hardst. Ik geef ze een dikke pakkerd. Beneden op het aanrecht zet ik de bekers en trommels alvast klaar.
Op maandagochtend wordt mijn slaap bruut verstoord. Voor het eerst sinds zes weken gaat mijn wekker weer veel te vroeg. Nog ietwat in mijn eigen wereld loop ik op de overloop Benjamin tegen het lijf. Met een blik is het me wel duidelijk dat hij ook nog bezig is om uit zijn slaap te ontwaken. Dit geldt echter niet voor zijn zus. Zodra Julia haar ogen open heeft, begint ze luidkeels te zingen. Vrolijk doet ze haar klusjes en met een lichte aansporing lukt het warempel om nog vóór de bel op het schoolplein te zijn. Het is een stralende dag met uitzonderlijk warme temperaturen. Hier kan het dus niet aan liggen.
“Ik vind het wel spannend om weer naar school te gaan, mam.” Benjamin kijkt me aan en geeft me snel een hand. “Wel leuk hoor, maar toch ook wel een beetje spannend.” Ik spreek hem bemoedigend toe. “Ik begrijp dat je het spannend vind,” zeg ik. “Dat is het ook, maar weet je lieverd, morgen ben je vast alweer helemaal gewend.” Zachtjes knijp ik in zijn hand en schenk hem een glimlach. Ondertussen huppelt Julia vrolijk voor ons uit. De bel gaat. Een vertrouwd geluid. Omdat het vandaag de eerste schooldag is, heetten de leerkrachten ons op een feestelijke manier welkom. Na het welbekende lied: ‘Klaar voor de start’ vormen de juffen en meesters met elkaar een haag. Door de menselijke poortjes banen Benjamin en Julia zich een weg naar hun nieuwe klaslokaal. Julia hangt opgewekt haar tas op de haak en loopt naar de deur. Op de drempel blijft ze opeens stokstijf staan. Met angstige ogen kijkt ze me opeens verschrikt aan. Het lijkt wel alsof ze zich nu pas realiseert dat ze nu toch echt naar groep 3 gaat. “Mam,” fluistert ze zacht, “Loop je wel met me mee?”
Bij het ophalen zitten ze vol indrukken. Op mijn vraag: “Hoe was het vandaag?” steekt Julia direct van wal. Ze wil zo veel tegelijk vertellen dat ze over haar woorden struikelt. Benjamin kijkt mij serieus aan en zegt: “Ik zal de hamer wel even aantikken, mam.” Ik kijk hem lachend aan:” Heb je deze uitdrukking vandaag op school geleerd?”, vraag ik. “Neeee mam, gewoon net zelf verzonnen.” Zijn blik is trots en enigszins triomfantelijk. “En wat betekent het dan?”, vraag ik hem. “Nou gewoon, Julia zit nu toch in mijn klas van vorig jaar.” “Ja:’ zeg ik. Ik kan haar wel helpen om over school te praten, want ik weet waar alles ligt en wat ze gaat leren.” “Aaaa, bedoel je dat.”, zeg ik. “Wat fijn dat jij je zusje wilt helpen”. Om hem niet in verlegenheid te brengen, kijk ik snel naar voren en onderdruk mijn lach.
In de dagen die volgen blijven de verhalen stromen. Julia vertelt: “De meester las een stukje voor uit: ‘Erge Ellie en Nare Nellie’. Echt superrrr spannend joh.” Benjamin vertelt op zijn beurt: “Mijn juf is echt heel erg lief en we hebben een stagiaire in de klas. Ik ben zo blij met deze klas, mam. Weet je, mijn maatje kende ik al van voetbal, hè?. Wist je dat?” Voordat we het weten, is de week alweer voorbij. Op vrijdag vraag ik aan Julia: ”Welke woordjes heb je deze week allemaal geleerd, Juul? Ken je ze nog?” Julia aarzelt even.” Misschien het woordje MAAN?”, tikt Benjamin nog even aan.” “O ja”, zegt Julia. “Op maandag kregen we IK, op dinsdag leerden we MAAN, op woensdag VIS, op donderdag het woordje DAG en vandaag hebben we ROOS gehad.” Nu kan ik al schrijven: “Op MAANDAG kijk IK naar de VIS en pluk een ROOS.” Terwijl ze deze zin uitspreekt, glundert ze van oor tot oor.
Wat fijn om beiden zo enthousiast te zien. Tevreden bedenk ik me dat we de eerste schoolweek goed zijn doorgekomen. Op naar de herfstvakantie, maar zoals Julia het zegt.. “Dat zijn nog heeeeel veel nachtjes slapen, mama.”
Zonnige groet,
Sandy Wijnhoven
Moeder van Benjamin (7) & Julia (5)