Na een hele stoute actie thuis en heel veel gezeur was ik het zat. Heel zat! En als je dan alles geprobeerd hebt om iets duidelijk te maken (uitleggen, voorbeelden geven, confronteren met zijn daad, nog een keer uitleggen) en dat werkt allemaal niet is er nog maar een uitweg.

Op de laatste dag voor de voorjaarsvakantie was daar de druppel die de spreekwoordelijke emmer liet overlopen en vertelde ik Norbert dat hij na de vakantie een week lang na schooltijd, niet mocht spelen. Voor straf. Oei, dat viel zwaar. Er zijn maar weinig dingen waar Norbert echt van onder de indruk is, maar dit was er toch wel een.

De hele voorjaarsvakantie heeft hij geprobeerd er onder uit te komen, bedacht hij van alles en nog wat om de straf ongedaan te maken en dagelijks vroeg hij over hoeveel nachtjes hij weer mocht spelen. Ik vond het aan de ene kant wel naar voor hem maar aan de andere kant wist ik dat als ik nu alsnog zou toegeven en hem wel zou laten spelen ik op geen enkele manier meer geloofwaardig zou zijn. En het was tenslotte ook voor zijn eigen bestwil (hield ik mezelf de hele week voor…) Want als je niet gecorrigeerd wordt eindig je als een heel vervelend kind en heb je straks niet eens meer iemand om mee te spelen

En toen was daar het einde van de vakantie en het begin van een nieuwe week.
Voordat ik Nobert naar school bracht maakte ik nog een keer duidelijk dat er de hele week, dus ook deze middag, niet werd gespeeld en legde ik nog een keer uit waarom. Of hij dat begreep. ‘Nou’, was het commentaar van Eva, ‘als hij het nu nog niet snapt weet ik het ook niet meer’. Natuurlijk moest ik mijn lachen inhouden want wat ze zei was waar.

Zo begonnen we aan een week zonder afspraakjes. Maar natuurlijk wist ik ook wel dat Norbert van alles zou proberen om toch een date te regelen. En ik was niet van plan om toe te geven of om er omheen te draaien. Het was zoals het was en ik zou het waar nodig gewoon uitleggen aan iedereen.

Dus kwam ik hem op maandag halen en kwam er een moeder van een van zijn vriendinnetjes naar mij toe die vertelde dat Norbert graag met haar dochter wilde spelen maar dat volgende week maandag het beste uitkwam. Ik dacht dat ik er in bleef; hoe bedenk je het. Een grappige mailwisseling met de moeder in kwestie volgde en ik kwam er achter dat ik heus niet de enige ben die soms straf geeft.



Dinsdag kwam Norbert uit school met aan zijn hand twee meisjes. ‘Mama’, zei mijn kleine krullenbol ‘deze twee meiden willen met mij spelen. Ik heb niets gezegd of gevraagd hoor, maar ZIJ willen het zo graag!’. En wederom legde ik aan een moeder uit dat Norbert straf had en daarom niet mocht spelen. Weer kreeg ik volledig begrip en dat sterkte mij toch ook wel in mijn beslissing dit echt door te zetten, want inmiddels voelde ik mij als een heks met een boggel die kleine jongetjes pest.

Maar Norbert gaf niet op. Op woensdag had hij bedacht dat ‘een broodje eten bij iemand’ iets anders was dan spelen. Nice try, maar hier trapte ik natuurlijk ook niet in. Donderdag heeft meneertje judo les dus was er geen sprake van spelen, maar zei hij nog wel even toen we in de auto zaten op weg naar de sportschool: ‘wel handig he, dat ik ook nog een dag judo heb in deze strafweek; ik kon toch niet spelen vandaag’.

Goed… op naar de vrijdag. Toen had Norbert bedacht dat het wel genoeg geweest was en probeerde met zijn allerliefste blik en stemmetje voor elkaar te krijgen dat hij ‘iets leuks mocht gaan doen’ met een vriendje. Dat had de vader van het andere jongetje voorgesteld zei hij. En voor de zoveelste keer die week, inmiddels bijna overtuigd van het feit dat ik echt een vreselijk heks was, stond ik uit te leggen dat Norbert nergens naartoe mocht die middag vanwege zijn straf.

Toegegeven; hij heeft zich de hele week aan de afspraak gehouden, is niet gaan huilen of dwars gaan doen en onderging zijn lot tot op de laatste dag met een schattige glimlach. Op vrijdag middag heb ik nog een laatste gesprek met Norbert gehad om te zien of hij nu begreep dat hij sommige dingen beter niet meer kan doen.
Volgens mij is het kwartje gevallen…

Mijn heksenneus kan weer af en ik weet in ieder geval dat er een prima middel bestaat om, als ik het echt even niet meer weet, in te zetten. En in mijn achterhoofd hoor ik de stem van mijn eigen moeder zeggen en o wat vond ik dat altijd irritant (sorry mam) ‘het is tenslotte voor je eigen bestwil!’.

Tot volgende maand!
Marielle