Mama, weet je dat je morgen bij de buren kunt aanbellen om snoepjes te halen?'
Eva kijkt mij blij en hoopvol aan. 'Gaan we dat doen?' Ik moet even nadenken waar ze het over heeft maar realiseer me dan dat het morgen Sint Maarten is. 

Sint Maarten Mikmak
Een traditie waar ik zelf niet mee opgegroeid ben maar die hier in de omgeving, en dus ook bij de vriendinnetjes van Eva, leeft. Ok, dan eerst het verhaal van de snoepjes even nuanceren en uitleggen wat het precies inhoudt met die buren. Over zingen heb ik ze nog niet gehoord, dus dat onderdeel hebben ze misschien nog niet helemaal begrepen. 

'Luister Eef', begin ik, 'het is morgen Sint Maarten en dan mag je inderdaad langs de deuren. Maar dan moet je wel met een lampion lopen en Sint Maarten liedjes zingen bij iedereen die een kaarsje voor het raam heeft staan en de deur opendoet.'

-'O, ok, dan zing ik wel het liedje van Sint Maarten Mikmak, je mama is een dikzak; dat zingen we op school ook steeds!' Eva ligt in een deuk en begint uit volle borst te zingen. Goed; dat er gezongen moet worden begrijpen ze wel, maar dit is niet echt een goed begin. 'En de lampion kunnen we morgen toch kopen? Ahhhh mama... toe...???

Robin Hood
'Nou, Eva,' probeer ik nog een keer, 'ik zou eerst beginnen met het zingen van andere leuke Sint Maarten liedjes als ik jou was.' Alleen het idee al dat iedereen gaat kijken of het waar is wat ze zingen maakt dat ik het repertoire met liefde even uitbreidt. Dus zingen we de rest van de middag over de koeien met staarten en meisjes met rokjes. Klinkt een stuk gezelliger. 

'Mama, wie is Sint Maarten?' vraagt Norbert even later. Uhhhh... was dat niet iets met een heilige die Maarten heette en iets voor de armen deed? 'Nou,' begin ik, 'dat was een hele bijzondere meneer die vroeger leefde en arme mensen hielp.'
-'O'
Uiteraard komt er een vervolgvraag.
-'Dus het was een soort Robin Hood?'
Goh, niet aan gedacht zelf.
-'Ja... zo kun je het zeggen inderdaad.'
-'Ok'.

Op pad
De volgende dag gaan de kids spelen bij een vriendinnetje en gaan ze samen met de vader van het vriendinnetje een lampion kopen. Blij komen ze thuis en nu verwachten ze uiteraard dat we 's avonds langs de deuren gaan. Ik vind het zelf ook wel leuk om een keer mee te maken dus we sluiten ons aan bij de groep die start in het Zeverijnse bosje. Het is uiteraard donker en de lampjes van de lampions branden vrolijk. Er zijn vriendjes en vriendinnetjes en de stemming is opgewonden en uitgelaten. We lopen eerst zingend een rondje door het bosje, dat vinden de kinderen helemaal geweldig en dan splitsen we om langs de deuren te gaan. Als ik Norbert het bosje uit zie komen, zie ik dat hij zijn lampion achter zich aan sleept. Die is dus al gesneuveld voor het feest begint.     

Van je ras, ras, ras
We lopen met een klein clubje naar de eerste deur en als die opengaat, beginnen de kinderen hard te zingen. Eva en Norbert kijken het nog even aan en hun ogen worden groot als schoteltjes als de mevrouw die de deur opendeed de kinderen een grote mand met snoepjes voorhoudt. 'Zie je wel!' zegt Eva, 'ik zie het toch van die snoepjes!' Op naar de volgende deur. Norbert rent vooruit (met zijn kapotte lampje en daaromheen nog een klein stukje papier) en kan niet wachten op de volgende buurvrouw die in de deuropening verschijnt. Weer een goede score, en wat reageert iedereen leuk!   
Bij de volgende deur heeft Norbert het spelletje in de gaten. Wanneer die openzwaait, begint hij keihard te zingen; 'Van je ras,ras,ras, rijdt de Koning door de plas!!' Ach, wat maakt het uit, Sint Maarten, Robin Hood of de Koning. Als je maar hard zingt, komt het vanzelf goed. Hoewel... drie deuren verder is er dan toch een kleine teleurstelling. Na het zingen van het Sint Maarten Mikmak lied (helaas, hij zat er toch tussen) zijn er bij de betreffende buurman alleen nog mandarijnen over. Vind ik niet zo erg, maar Norbert tilt er een op, kijkt de buurman aan en zegt:' Waar zijn jouw snoepjes nou?' De buurman kan er om lachenen legt uit dat de kinderen voor ons helaas alle snoepjes hebben opgemaakt.      

Volgend jaar weer
Na een uurtje vind ik het welletjes en haken we af. Thuis wordt de buit bekeken en onder luid protest leggen we de zakjes met snoepjes en andere gescoorde etenswaar in de kast. Dat is een voorraad voor weken en daar kunnen we dus voorlopig mee vooruit.

Als ik Eva en Norbert naar bed breng, zijn ze nog helemaal enthousiast over alles. 
'Wat was het leuk, he mama; vooral dat lopen door het bos, zo spannend!'
En het was inderdaad leuk. Dus de lampionnen zijn alweer gekocht en ook dit jaar gaan we weer op pad. Maar wel eerst goed oefenen met de liedjes en ik ga even googelen hoe het nou zat met Sint Maarten, Robin Hood en de Koning.... 

Tot de volgende keer! 
Marielle