We zijn op weg naar school en ik denk dat dit de 20e vraag is die het duo achterin stelt. -'Daar woont de oppas'. 'O ja, is ze nu thuis?' -'Nee, ze is in Amsterdam.' 'Bij oma in Amsterdam?' -'Nee, niet bij oma, wel in Amsterdam.' 'O'. Het stoplicht springt op groen en we trekken op. 'Mama, waarom hangen er geen kerstlampjes meer in de bomen?' -'Omdat het geen kerst meer is. Als het weer kerst is, worden ze opgehangen.' 'Wie gaat ze dan ophangen?' -'Een meneer van de gemeente, denk ik.' 'Waarom denk je dat?' -'Nou ja, omdat ik denk dat die dat goed kan.' 'O'. We zijn bijna bij school en ik moet mij concentreren op de weg.
Er rijden veel fietsers en er komt een grote vrachtwagen van de andere kant die een beetje te veel op onze weghelft terecht komt. -'He, stomme vent, kijk toch uit!' roep ik. Reden voor de achterbank om direct te reageren. 'Wie is er een stomme vent, mama? -'Die man in die vrachtauto.' 'Ik zie geen vrachtwagen...' -'Nee, die is alweer voorbij.' 'Waar voorbij?' -'Ik bedoel dat hij alweer langs gereden is.' 'O.' We zijn bij school en ik parkeer de auto. Op de radio klinkt het lied van Nick en Simon: 'Pak maar mijn hand, stel niet teveel vragen...' Hmmm, toevallig.
Gezellig kletsend lopen we met z'n drietjes naar school. Onderweg komen we andere ouders tegen, die ik uiteraard vrolijk begroet. 'Wie was dat?' -'Dat is ook een mama van een kindje.' 'Welk kindje?' Oei... ik weet ook niet alle namen en probeer er onderuit te komen. Maar nee, er wordt stevig aangedrongen. 'Hoe heet die mama en wie is dat kindje?' -'Loop maar door, we zijn een beetje laat.' Gelukkig, we zijn op het plein. 'Mama, is het vandaag een lange dag?' -'Ja, het is maandag dus je eet een boterham op school.' 'Wat gaan we na school doen?' -'Dat weet ik nog niet.' 'Waarom weet je dat niet, mama?' -'Omdat ik niet alles weet.' 'O.'
Zomaar een greep uit de honderden vragen die je als moeder dagelijks krijgt. Af en toe heel grappig maar soms ook ontzettend vermoeiend. Want natuurlijk weet ik niet op elke vraag een antwoord en heb ik ook niet altijd zin om antwoord te geven. Maar ja, het hoort erbij. Ik heb nu eenmaal twee hele nieuwsgierige kinderen die alles willen weten.
Na zo'n dag met vragen ben ik het wel eens zat en reageer ik niet altijd gezellig. Eva ligt net in bed, ik wil naar beneden en Eva roept:"Mamaaaaaaa!!!!' -'Jahaaaaa,' zegt ik een beetje geïrriteerd, 'wat is er nou?' 'Weet je wat ik zo knap vind?' -'Nee, Eef, geen idee en ik wil dat je nu gaat slapen!' Maar de kleine laat zich niet afschepen: 'Ik vind het zo knap dat jij altijd alles weet en ik vind je lief omdat je altijd lacht!' Ok, lang leve het kinderbrein! Nieuwsgierig, vol vragen en overtuigd van mama's eindeloze kennis en vrolijkheid. Ik vrees dat we voorlopig nog niet van de vragen af zijn....
Tot de volgende keer!
Marielle