Het is donderdagmiddag, einde van de week en iedereen is moe. En nat. Eva heeft net zwemles gehad dus logisch dat zij niet helemaal droog meer is. Maar ook ik drijf inmiddels (van het zweet) en Norbert is tot aan zijn enkels nat want die vond een plasje in het hoekje van de kleedkamer waar hij even lekker in kon stampen. Zwemles…. Een van de lastigste uurtjes van de week. Want natuurlijk moet de kleine meid leren zwemmen, maar wat is het toch steeds weer een gedoe.
Het begint al bij het omkleden voor de les. Kleding uit, badpak aan. Het klinkt zo simpel, maar dat is het helaas niet. Eva neemt namelijk uitgebreid de tijd, kletst honderduit met haar vriendinnen, gaat heerlijk bloot rond lopen (‘want het is hier zo lekker warm’ en vergeet daarbij dat ik een wollen colltrui draag), moet nog even plassen, doet een klein dansje (‘kijk, dit doe ik op ballet’), heeft een schaafwond die iedereen moet zien (‘ik ben gevallen op het plein vanmorgen toen ik ging rennen’) en vraagt dan uiteindelijk of ik haar wil helpen met haar badpak.
Wanneer mevrouwtje is omgekleed wachten we bij de klapdeur tot we naar binnen mogen. Haar broertje Norbert, die elke week vrolijk mee gaat naar zwemles, heeft er een spelletjes van gemaakt om onder de klapdeur door te kruipen. Lekker over de natte vloer en dan net te vroeg omhoog komen zodat hij z’n hoofd stoot. Dat verhaal van die ezel en die steen geldt niet voor hem. Zodra de waterratjes naar binnen mogen pakt Eva haar kurk en stapt blijmoedig het trapje op. Op de rand van het bad staat ze, samen met 11 andere kinderen te wachten tot ze het water in mag springen. Natuurlijk moet ik daar naar blijven kijken (en vooral alleen naar haar) en inmiddels wil Norbert even op het randje zitten. Dat is natuurlijk nat dus binnen de kortste keren zijn broek, voor zover dat nog niet het geval was, ook. Als Eef met een snoekduik het bad in gesprongen is zwaaien we nog even vrolijk naar haar en daar gaat ze. Kikker, wijd, boem en gaan met die banaan.
Drie kwartier lang leren hoe je jezelf redt en wat je moet weten om je diploma te halen. In die tijd zit ik gezellig met Norbert aan de bar van de sportschool met een appelsap en een kopje thee. Ik klets met andere moeders en eigenlijk heeft iedereen hetzelfde idee; kunnen we het schoolzwemmen niet weer in het leven roepen. Dat was zo heerlijk overzichtelijk en makkelijk. Met de hele klas naar het zwembad, een uur lessen en weer terug. Lieve aan- en uitkleedmoeders en vaders die om de paar weken hielpen en klaar waren we. Maar helaas, ik ben wel een aan- en uitkleedmoeder maar alleen voor mijn eigen woelwater en dan ook elke week. Want na drie kwartier begint het zweten weer. Dit keer moet de kleine dame worden afgedroogd en aangekleed. Ook een hele toestand want zie die half natte, warme beentjes maar in een maillot te krijgen. En Eva staat weer heerlijk te wiebelen, te dansen, te kletsen en te giechelen. Pffff…. Als ik met een rood hoofd ondersteboven hang om Eva’s schoenen te zoeken zie ik in mijn ooghoek Norbert richting de douches lopen. Nog net op tijd kan ik hem in zijn kraag grijpen om te voorkomen dat hij met kleding en al onder de warme stralen stapt.
Totaal verhit en met Eva nog nadruppend achter mij aan verlaat ik het zwembad en hap naar frisse lucht buiten. Gelukkig, deze week zit er weer op. En zo gaan er nog vele weken volgen want als Eva haar diploma heeft start Norbert met zwemles en begint het hele ritueel weer van voren af aan. Gelukkig heeft Norbert geen maillots en ik mag hopen dat Eva dan zo verstandig is om niet in de plasjes van de kleedkamer te gaan staan dansen. Kikker, wijd, boem; we hebben nog even te gaan…
Tot volgende maand! Marielle