Vol ongeduld telden we allebei de dagen af. Eindelijk was het de dag van de voorstelling. Nadat ik de auto geparkeerd had in een nabij gelegen parkeergarage (keurig aangegeven in een begeleidende mail vooraf) gingen we op zoek naar Theater Sonnevanck. Voor mij een nog onbekend theater. Fien moest hard lachen toen mijn ‘postduivengevoel’ me in de steek liet en we achteraf al langs het theater waren gelopen. Eenmaal binnen hingen we onze jas op en liepen we de ontvangstruimte binnen.

In deze ruimte kon er een gevoelsteen geknutseld worden. Fien kroop bij me op schoot en had meer belangstelling voor de paaseitjes op de tafel bij de koffie. Na enige tijd acclimatiseren en loeren durfde ze op te staan om een eitje voor haarzelf te pakken. Best eng hoor al die vreemde mensen… Al die indrukken, prikkels en emoties.

Een mevrouw van het theater klom op de banken om de voorstelling aan te kondigen en de zaal te openen. Voordat we naar binnen konden kwamen twee hoofdrolspelers de ruimte binnen. Vlak voor onze neus vertelden ze over hun overgevoelige zoon. Hun zoon heeft superkrachten en kan daarom enorm slecht tegen vele prikkels en harde geluiden. We mochten een kijkje gaan nemen in de snoezelkamer hun zoon Bram. We werden wel verzocht rustig binnen te komen en gele slofjes aan te trekken.

Wat een bijzondere start van de voorstelling. Fien keek vol verwondering en nieuwsgierigheid naar de hoofdrolspelers en ze pakte stevig mijn hand vast toen we naar de zaal liepen. Ze vond het reuze spannend. In de zaal namen we (met gele slofjes) plaats op de kleine tribune. Niemand had een vaste plek. Fien wilde niet vooraan zitten, stel je voor …



De voorstelling begon. We zagen Bram in zijn snoezelkamer liggen. Deze was helemaal geel en lag vol zachte wollige kussens. Bram lag op een heel groot kussen met naast zich zijn grote vriend Phil (een steen!). Omdat Bram niet tegen prikkels kan (en op zijn lijstje staan nog veel meer dingen waar hij niet tegen kan) hadden zijn ouders een snoezelkamer voor hem gemaakt.

Op een dag besluit Bram de wijde wereld in te trekken. Zijn grote voorbeeld ‘Jan de Survivalman’ komt een paar huizen verderop een kopje koffie drinken ter ere van zijn oma’s verjaardag. Bram wil zijn held graag ontmoeten en besluit met de hulp van een aantal uitvindingen van zijn vader op pad te gaan. De speciale helm, geluidsfilterende oorkleppen, prikkelwerende bril en een bijzonder handige telefoon (allemaal uitgevonden door de vader van Bram) gingen mee op reis.



Een eenvoudige trip naar het huis van de buurvouw blijkt voor Bram een groot avontuur. Hij ontmoet een stratenmaker (met een zeer lawaaierige machine), een zakenvrouw met lakjack en de oma van Jan de Survivalman. Onderweg wordt hij verliefd op zijn buurmeisje en tenslotte krijgt hij survivalles van Jan. Fien schaterde het uit toen Bram van Jan een flesje drinken aangeboden kreeg. Verse pies moest er gedronken worden. Hoe anders overleef je in de jungle?

De voorstelling kent veel hilarische momenten. Drie acteurs nemen je mee in een wereld die door Bram als enorm heftig wordt ervaren. De momenten waarop Bram ‘kortsluiting’ krijgt worden knap (in slow motion) uitgebeeld door de acteurs. De voorstelling kent ook droevige en emotionele momenten. En doordat je zo dichtbij de acteurs zit ‘beleef’ je de gespeelde emoties zelf ook. Een aantal keren voel ik Fiens hand naar de mijne zoeken en kruipt ze wat dichter tegen me aan.



Aan het einde van de voorstelling mogen er een aantal kinderen op het podium komen. Dit is voor Fien net even iets te ‘heftig’. Wel neemt ze dankbaar de sticker en de poster die worden uitgedeeld na de voorstelling in ontvangst. Vol trotst poseert ze met haar poster naast de flyer van de voorstelling. We hebben een prachtige middag gehad samen in Theater Sonnevanck.

We reden door de stad terug en kletsend na over de voorstelling. We moesten wachten bij een stoplicht. Fien keek naar de man die op de knop van het voetgangerslicht drukte. Ze attendeerde me hierop met grote ogen. Dit had ze in de voorstelling ook gezien (de komische scene met de zakenvrouw in haar lakjack). Haar verbazing werd groter toen ik haar vertelde dat het stoplicht (net als in de voorstelling) een tikkend geluid ging maken. Toen het licht op groen sprong keek Fien naar me alsof er zich een wonder voltrokken had! Een scene uit de voorstelling gebeurde levensecht voor haar neus. Hilarisch! Ik moet haar toch vaker meenemen op avontuur in de grote stad!

Tip: de voorstelling 'Sneue gevallen' is 31 maart te zien bij Wilminktheater & Muziekcentrum Enschede. En zoek je nog een leuke voorstelling in de voorjaarsvakantie, kijk dan even in onze bomvolle Uitagenda!

Elke van BLOG by Elke is moeder van Fien, Jet & 3 maanden oude Juul en leerkracht op een basisschool.