Liegebeesten (foto's door Sanne Peper)

"Mama, daar mocht je toch op de tafels tekenen?" Ja niet helemaal óp de tafels, maar op het tafelkleed. Daar verzamelen de kinderen zich rond de stiften tot ze het theater in kunnen. Ik zie een hoop mooie creaties op het tafelkleed, gemaakt door kinderen met wat meer tekenervaring dan mijn spruitje. De voorstelling is eigenlijk voor kinderen van 7+, dat zag je dus wel terug op het tafelkleed.

Tijdens het geklieder en geklets vond mijn dochter een collega 5-jarige, dat schept toch een band.

"Zullen we naast elkaar zitten?", dat vond het andere meisje ok. Hand in hand liepen ze richting de zaal. Vrienden voor het leven, in ieder geval voor de duur van de voorstelling. Allebei vonden ze het een beetje spannend zo te zien, dus extra veilig om dan naast elkaar te gaan zitten. Je weet maar nooit of je elkaar nog ergens voor nodig hebt tijdens zo’n voorstelling.

Het werd donker in de zaal, maar ineens stond Noa daar in het licht. Noa is een olijk uitziend kereltje met oren op stokjes en een zeer levendige fantasie. Noa gaat door het leven met zijn denkbeeldige vriend Priem, zijn rots in de branding, zijn steun en toeverlaat en vooral sparringsvriendje. De gesprekken en wisselwerking tussen deze twee vond ik heel vermakelijk. Snelle dialogen, snelle synchrone handgebaren met veel humor gebracht.

Het verhaal even kort: Op een dag ziet Noa zijn moeder huilen en vangt iets op over een zusje. Maar hij heeft helemaal geen zusje! Als hij vraagt wat er aan de hand is, lacht zijn moeder door haar tranen heen en zegt dat er niks loos is!

Dat is lieglachen, dat is niet echt, en hij gelooft er geen barst van. Terecht. Kinderen weten immers dondersgoed wanneer er iets niet helemaal klopt. Noa haalt zich van alles in zijn hoofd en komt tot de enige logische conclusie; zusje is verdwenen via het doucheputje, hartstikke weggespoeld! Onder zo’n doucheputje zit een geheime magische wereld vol met rare wezens, daar moet hij naartoe samen met Priem om op onderzoek uit te gaan, want hij moet haar redden. Zowel Noa als Priem ontmoeten heel wat bijzondere figuren die niet te vertrouwen zijn.

Mijn 5-jarige ging dusdanig op in de voorstelling dat ze het soms wel een beetje spannend vond. We zaten helemaal vooraan, dus erg dicht op de spelers. Mijn dochter drukte zich zover als ze kon naar achteren op het bankje. Toen ze even de stand van zaken ging bekijken bij haar buurvrouw, die er wat minder gespannen bij zat, ging het allemaal weer goed gelukkig. Als je je bedenkt dat het gaat om een voorstelling voor 7+ is het ook niet gek natuurlijk. Een voorstelling is voor een 5-jarige best indrukwekkend. Om mij heen kijkend zag ik oudere kinderen, die er zeer ontspannen bij zaten. 

Het verhaal wordt muzikaal mooi omlijst door de spelers zelf. Het decor is simpel, maar door met het licht te spelen, bereiken ze echt een heel mooi effect en waan je je inderdaad in een doucheputje. Ik vond de spelers talentvol en de grappen/woordspelingen zeer goed. Wij hebben genoten!