Eieren zoeken met Pasen
Waarom Pasen dan zo’n speciaal gevoel geeft? Omdat het voor ons letterlijk en figuurlijk een nieuw begin was.
Onze dochter Eva is geboren in maart 2009 en vlak nadat we thuiskwamen vanuit Amerika, waar we haar hadden opgehaald, was het Pasen. We waren weer met de familie bij elkaar maar dit keer met een persoontje meer. Maar wat een verschil maakte dat ene kleine mensje. Want vanaf dat moment realiseerde ik mij dat we voortaan elke feestdag met haar erbij zouden vieren. Wat een ontdekking! Alles werd anders en intenser toen zij kwam en dus ook Pasen. Eindelijk konden wij ook die gezellige gezinsdingen doen die iedereen doet met feestdagen. Het liefst was ik daar meteen mee begonnen maar ja, om nu eieren te gaan zoeken met een baby van zes weken. Geen goed idee. Maar de tijd vliegt voorbij; en voor ik het wist was ze in plaats van zes weken zes jaar, hadden we er nog een heerlijk feestnummer bij en konden we dus met Pasen wel op zoek naar eieren!
Opa en oma namen het initiatief en we planden een gezellige dag op de Veluwe, in het bos. Eerst koffie met een paastaartje en daarna kijken of de paashaas misschien wat eieren had neergelegd. Hoe hij wist dat wij niet thuis waren om in de tuin te zoeken maar in een bos zo ongeveer drie kwartier van huis, dat vroeg niemand zich nog af. Is net zoiets als Sint en de Kerstman. Ze zijn er gewoon en hoe het allemaal werkt is magie.
Magie was er meer die middag. We gingen op pad en opa en mijn zwager liepen voorop. Dat was niet voor niets… Opa had een grote plastic tas bij zich waarvan de kabouters zich geen moment afvroegen wat er in zat. Gelukkig maar, want anders was het geheim van de paashaas snel ontrafeld geweest. Uit die plastic tas kwamen chocolade eieren, paashazen in verschillende formaten, kindersurprise eieren en andere vrolijke chocofiguren. Eva en Norbert rende van de ene plek naar de andere en vonden eieren, hazen en konijnen in bomen, in het mos, aan takken en op boomstronken.
Het wonderlijke was dat ruim een half uur lang alle gevonden chocolade werd verzameld maar dat het maar niet meer leek te worden. Daar zorgde opa en zwager voor. De gevonden eieren werden in een tweede plastic zak gestopt en opnieuw neergelegd, opgehangen en gevonden. Wat hebben we ontzettend gelachen toen de twee lieverds stralend voor de derde keer met hetzelfde chocokonijn aan kwamen. Niets in de gaten en zo trots en blij.
Kortom; dit was een top formule. Tot we terug kwamen in het restaurant waar we waren begonnen en Eva en Norbert ‘de buit’ wilde verdelen. ‘Huh?’ zei Eva ‘We hadden toch vier van deze hazen; twee voor mij en twee voor Norbert?’. Lachend keken we elkaar aan. Ze was dan nog maar zes maar zeker niet om de tuin te leiden.
‘He Eef, begon ik’, zal ik nog eens vertellen van je allereerste Pasen in Nederland?’.
Dat verhaal wilde Eva nog wel eens horen. En terwijl ze vrolijk knabbelde aan het oor van een chocolade paashaas vertelde ik nog maar eens hoe blij we waren toen we haar en twee jaar later, ook rond Pasen haar broertje kregen en wat een fijn feest Pasen daardoor altijd voor ons is.
Gek genoeg was de enorme score aan chocolade vergeten en leek het of de kinderen zich ook realiseerden dat het helemaal niet gaat om de kwantiteit maar om de kwaliteit.
Tja, dat was vorig jaar en toen lukte het nog op deze manier. Maar of we er nu weer mee wegkomen; ik weet het niet… Misschien dit jaar toch eieren en konijnen verstoppen in de tuin en hopen dat ze niet meer weten dat er in het bos zoveel meer te vinden was dan er nu in de tuin ligt….
Fijne Pasen!
Marielle