Dat laatste jongetje heb ik. Van kleins af aan was Norbert een beweeglijk en soepel kind. Draaide zich in de box rap om omdat hij dat op z’n rug liggen wel zat was, stond snel en liep voor hij een jaar was. Zijn grove motoriek is dan ook prima in orde, en tot nu toe heeft zijn beweeglijkheid, op heel veel schrammen en bulten na, geen echte nadelen gehad. Maar volgens mij is dat wel te danken aan de judolessen van de afgelopen jaren.

Springen van het aanrecht
Tuimeljudo; daar begon hij mee. Want als moeder van een heel rustig meisje was het wel even wennen om daarnaast een kleine stuiterbal in huis te hebben die overal op klom, er vervolgens af viel, doorheen kroop en vervolgens klem kwam te zitten en af sprong en dan niet bedacht dat bijvoorbeeld het aanrecht een aardige hoogte is. Best gevaarlijk als je van de keukenlaadjes een trapje maakt (je zet ze gewoon open en klimmen maar) en vervolgens op het aanrecht belandt. Regelmatig hoorde ik uit de keuken: ‘Nou.. .eeeeeeeen, teeeeeeeee, ……’ en voor hij ‘dwieeeeee!’ kon zeggen rende ik richting de keuken om hem nog net te kunnen opvangen bij zijn sprong in het diepe.

Dan maar op judo
Dus ik had bedacht dat een leuke bezigheid of sporten goed zou zijn. Beweging om zijn energie kwijt te raken, klimmen zonder dat het gevaarlijk is en gezellig met leeftijdsgenootjes een uurtje bezig zijn. Maar voor een kleintje van twee zijn er niet zoveel leuke hobby’s helaas. Met Eva heb ik een jaar lang ‘muziek op schoot’ gedaan. Nou; alleen al bij het idee dat Norbert ‘op schoot’ moest blijven kreeg ik vlekken in m’n nek en het zweet op mijn rug. Dat ging het niet worden. Voetbal dan…. Maar hij keek nooit naar een bal om. Op school vindt hij gym heel leuk en met al dat gestunt leek het mij wel handig als hij een beetje goed leerde vallen. Judo dus. De perfecte combi van rennen, spelletjes, disipline, gymnastiek en val breken.


Tuimeljudo
Net twee was hij toen we een eerste proefles deden. In een joggingbroekje naar juf Marieke die nog zeven kleine smurfjes in de groep had. En wat had ik soms een medelijden met haar. Norbert had namelijk bedacht dat mama mee ging doen met judo (alleen het idee al; ik in m’n witte broek op blote voeten rollend over de mat. Dat leek mij voor niemand leuk). En toen bleek dat dat niet zo was besloot hij dat hij dan ook maar afhaakte. Maar Marieke en mama zette door en het kwam goed. Moeders onder elkaar; dat werkte. Meteen na een paar lessen zo’n schattig judo pakje aangeschaft. Alleen daarom al zou je ze op judo doen. Wat zag dat er lief en stoer uit. Tuimeljudo bleek een goede keuze.

Na een paar weken was Norbert gewend, en toen… kwam er een meester. Meester Ruben; die had het pas echt zwaar. Er waren dagen bij dat hij met drie huilende peuters aan de les moest beginnen. Maar dat duurde nooit lang gelukkig. De mama’s gingen altijd gezellig beneden aan de koffie en als een van ons dan na tien minuten stiekem om de hoek ging kijken lagen ze weliswaar nog steeds snikkend op de mat, maar nu niet meer van het huilen maar van het lachen.


Grote jongens judo
Na tuimeljudo volgde ‘grote jongens judo’ (vanaf vier jaar, want dan ben je opeens zoveel groter dan de rest). Norbert kwam bij meester Sander terecht. Een held op het gebied van judo en al helemaal in de omgang met kinderen. Wat een leuke lessen en wat geniet Norbert iedere week. Samen met een paar vriendjes en vriendinnen gaat hij elke donderdag naar judo en niet zonder resultaat! Inmiddels is hij vijf en heeft hij drie keer examen gedaan en zijn de gele, oranje, groene en blauwe slip ‘in the pocket’.

Tijdens de examens zat ik trots op het bankje in de zaal om te zien wat mijn kleine druktemaker allemaal geleerd had. Het was ontroerend en verrassend om te zien. Alle termen, commando’s en kreten die de meester door de zaal riep werden direct begrepen en opgevolgd. Ik genoot. Tot het laatste examenonderdeel… stoeien met het publiek. En daar lag ik dan; alsnog. Op de judomat in m’n witte broek en op m’n blote voetjes. Maar wat was Norbert trots toen hij mij en zijn zusje ‘versloeg’ en wat zijn wij trots op onze kleine judoka.


Helaas is het klimmen op het aanrecht nog steeds niet voorbij en het springen van gekke hoogtes blijft. De schutting, de tafel, de trap, allemaal leuk om je van af te laten vallen. Gelukkig komt hij tot nu toe (meestal) weer op z’n voetjes terecht. Maar misschien is het toch handig om naast de judolessen eens te checken vanaf welke leeftijd je een klimcursus kunt doen……

Sportieve groetjes,
Marielle