Wanneer je het woord ‘Moeder’ opzoekt in de Dikke van Dale staat er heel feitelijk en droog: ‘vrouw die een of meerdere kinderen heeft’. Nou, dat is het dan. Toch voelt het wel even anders. Ik ben moeder en nog steeds overvalt mij een gevoel van trots en dankbaarheid als ik deze woorden uitspreek of opschrijf. De manier waarop ik moeder ben geworden (en mijn man vader werd) was verre van eenvoudig en daarom is de blijdschap des te groter dat het allemaal gelukt is.
Even voorstellen Mijn naam is Marielle van den Biggelaar en ik heb, samen met mijn man Marnix, twee prachtige kinderen geadopteerd vanuit Amerika; Eva (2009) en Norbert (2011). Wij hebben onze kinderen niet zelf het leven gegeven maar het leven gaf hen ons en wat een feest is dat!
De reis
Geen zwangerschap, maar wel heel lang wachten. Geen bevalling maar wel veel pijn. Geen ziekenhuis maar een vliegtuig. Twee prachtige reizen; de eerste om Eva op te halen in Florida en twee jaar later onze reis naar New York om Norbert voor altijd in onze armen te sluiten.
Liefde en verbondenheid
En hoe bijzonder was het; van het ene op het andere moment waren we papa en mama. Huilen kon ik niet, alleen maar vol verbazing en verwondering naar ze kijken. Nog nooit ben ik zo overvallen door zo’n diep gevoel van liefde en intens gevoel van verbondenheid. Vanaf dat eerste moment stond voor mij vast: ‘Ik ga voor jullie zorgen, ik ga jullie beschermen en liefhebben, alle dagen van mijn leven’. Bevalling of niet, ik was moeder en blijkbaar maakt het dan helemaal niet uit of een baby in je buik gezeten heeft of niet. Dit was het dus; wat waren we intens gelukkig.
Nooit saai
Tot zover de verschillen; vanaf het moment dat wij onze kinderen in onze armen hielden waren ze ‘eigen’ en begon onze reis als kersverse ouders. En die is in veel opzichten niet veel anders dan die van de ouders van biologische kinderen. Want al zijn ze om op te eten zo leuk, af en toe wil je ze ook graag achter het behang plakken. Bijvoorbeeld wanneer je even aan de telefoon zit en Eva bedenkt dat ze haar nieuwe witte Allstars toch mooier vindt met roze strepen, gezet met een watervaste fluor stift. Of het moment dat de schilder bezig is om de buitenboel te schilderen en je opeens in je ooghoeken een klein mannetje de steiger op ziet klimmen. Ogen en oren van achter en van voren en nooit meer saaie dagen.
Herkenbaar?
Mooi! Want ik ga jullie meenemen in mijn leven. Grote en kleine zorgen, herkenbare verhalen en vooral veel leuke belevenissen. En langzaam aan zullen we met elkaar ontdekken dat de beschrijving uit de Dikke van Dale toch echt een beetje te summier is.
Marielle