Ik moest wel heel erg lachen om mezelf. Er hing een vrolijk briefje in de klas wie er mee zou willen en ik heb direct mijn naam op het lijstje gezet. Zo stom, maar het idee van mijn kleine Eef, net vier, in de bus met negentig andere kinderen, vreemde moeders en voor haar nog redelijk nieuwe juffen maakte mij wel een beetje nerveus.
Dus ik dacht; twee vliegen in een klap, de school geholpen en ik kan lekker een oogje in het zeil houden. Moet je mijn man Marnix hebben; ik helemaal blij dat ik mee kon om een beetje op Eef te letten zegt hij heel droog: "Ja, en op acht anderen die straks in je groepje zitten". Oeps, daar had ik even niet over nagedacht, en kinderen van een ander zijn natuurlijk nog enger om mee te nemen dan die van jezelf. Dus had ik alsnog slapeloze nachten en enge dromen over zoekgeraakte kinderen, rennende draakjes die niet luisteren en lege plekken in de bus op de terugreis. Aan de andere kant; hoeveel kinderen kun je kwijtraken in die paar uurtjes…..
Gelukkig viel het in het begin alles mee. Ik liep samen met een andere moeder en met z'n tweetjes hadden we zeven kinderen onder onze hoede. Vier meiden en drie jongens tussen de vier en de zes jaar die het eerste half uur prima luisterden en het liefste groepje van de school leken te zijn. Maar... niets was minder waar. Twee jongetjes uit het groepje hadden bedacht dat ze overal een wedstrijd van zouden maken. Wie er het snelst bij de beren was, wie er het eerste in het treintje zat (dat bijna weg dreigde te rijden zonder de rest van het groepje), wie het eerste zijn broodje op had en wie het hoogst kon klimmen in de klimtoren van de speeltuin. Ik was zo druk met die twee ettertjes dat ik op een bepaald moment bijna Eva vergat die op de WC zat. En ik maar blij zijn dat ik een beetje op haar kon letten.
Kortom, we waren er maar druk mee en hebben geen beest gezien. Het maakte de kinderen allemaal niet uit, die waren naar een uur al moe, hadden honger en vonden de speeltuin het allerleukst dus daar zijn we uiteindelijk maar lekker gaan zitten. Ieder hield een paar kids in de gaten en toen keerde de rust terug.
Wat was ik blij toen we weer op weg naar huis waren en iedereen uit ons groepje zonder ernstige verwondingen in de bus zat. Gelukkig duurt het nu weer even voor we op schoolreis gaan dus dat is fijn. En die dierentuin; die hebben we ook voorlopig weer genoeg gezien.
Marielle